Geschokt las ik vanmorgen het bericht dat Antonie Kamerling is overleden. Vierenveertig jaar oud, en niet meer in staat om het leven het hoofd te bieden.
Je vraagt je af wat iemand, met een vrouw, twee kinderen en een ogenschijnlijk leuk leven, ertoe kan aanzetten zichzelf van het leven te beroven. Hij was depressief, dat was bekend. Maar zo out-of-the-blue eruit stappen… Onvoorstelbaar.
Depressie is een klote sluipmoordenaar, schreef een collega-schrijfster op Twitter. Treffender kon ze het niet omschrijven. Depressiviteit sluipt iemands leven binnen. Niemand merkt wat. Pas als het zich al diep geworteld heeft, gaat het opvallen. Gaat het wel goed met je? wordt er gevraagd. Ach joh, iedereen heeft zijn dag wel eens niet, wordt er gezegd. Maar ondertussen bijt het gevoel dat niets er meer toe doet zich in je vast. Alles ziet grauw en donker. De streepjes licht die je vroeger nog wel eens zag, zijn verdwenen. De zon schijnt niet meer. In ieder geval niet voor jou. Wat doe ik hier nog? Ik kan er net zo goed niet meer zijn. Je schrikt van jezelf, zoekt hulp, maar die mag niet meer baten. Over en uit. Het doet er niet meer toe. Er is nog maar één uitweg. De definitieve.
Dàg Antonie. Het ga je goed op je reis naar de eeuwigheid. Ik hoop dat je daar de rust vindt, die je hier zo wanhopig gezocht hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten