Mijn maatje Tim...

Bijna zes maanden is hij er al niet meer. Mijn maatje Tim. Mijn schaduw voor meer dan veertien jaar. Over bergen en door dalen, samen konden we het aan. En dat was heel wat, want mijn maatje had niet zo’n goede start van zijn leventje. Nog net geen drie was hij toen zware epilepsie zich bij hem openbaarde. Aanval na aanval kreeg zijn lijfje te verduren, soms wel veertig op een dag.
We hebben gevochten, samen. En we overwonnen. Want uiteindelijk bereikten we waar veel eigenaren van een epileptische hond alleen maar van dromen: de aanvallen bleven weg. En dat alleen door het weglaten van alle kunstmatige toevoegingen in het eten.
Mijn maatje Tim kon ineens gaan leven. En dat deed hij. Intens. Tot op de laatste dag, nu bijna zes maanden geleden.
Ik mis je Tim. Elke dag weer een beetje meer. Maar ik ben dankbaar dat je mijn maatje was voor zoveel jaren. Wat heb ik van je genoten. Het zijn nu allemaal herinneringen. Maar wel herinneringen die niemand me meer afneemt. Nooit.

Timmy *16-9-1995 ~ † 7-2-2010

03 augustus, 2010