Aan de hand van zijn moeder kwam hij bij de opticiën binnen en keek met grote ogen om zich heen naar al die brillen die langs de muur hingen. Het was duidelijk te merken dat hij dat nog nooit eerder gezien had, maar voor een zes-, zevenjarige is dat niet zo vreemd.
Nadat zijn moeder even zacht overleg had gepleegd met de gezette juffrouw op stiletto’s die achter de toonbank stond, trok ze zoonlief met zich mee naar de wand met kindermonturen en vroeg welke hij mooi vond.
Hij wees naar een rond Harry Potter brilletje, maar dat vond zijn moeder blijkbaar niet zo geslaagd. Ze pakte een plastic montuurtje dat alle kleuren van de regenboog vertoonde, en plaatste het geval op zijn neus.
‘Wat vind je van deze?’ vroeg ze, terwijl ze zoonlief opzij trok en hem zichzelf in de spiegel liet bekijken.
Hij deed een stapje naar voren, waardoor zijn gezicht vlak voor de spiegel kwam, en grijnsde toen. ‘Vet cool,’ zei hij. Na een paar seconden naar zichzelf gestaard te hebben, stak hij met zijn vinger door de glasloze bril en betrok zijn gezicht.
‘Mam,’ fluisterde hij. ‘Dit is een valse bril… Er zitten geeneens glazen in!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten