Ik kreeg vandaag een cadeautje. Niet zomaar een cadeautje, maar een heuse iPod. U-weet-wel, zo’n ding van formaatje eenderde-creditcard, waar je muziek en tegenwoordig zelfs zogenaamde luisterboeken op kunt zetten. Voor een digibeet als ik ben gaat er een wereld open, dat begrijpt u.
Maar goed, ik kreeg die iPod dus cadeau van een vriend die hem zelf ook gekregen heeft, maar hij had er al eentje en omdat hij zelden of nooit naar twee iPods tegelijk luistert vroeg hij in al zijn goedheid of ik hem misschien wilde hebben. Nou, daar zegt Linda natuurlijk geen nee tegen, met als gevolg dat ik vanmiddag vol spanning het plugje van mijn nieuwe aanwinst in mijn notebook plugde.
Razendsnel werd er een programma geopend en werd ik vriendelijk verzocht de instellingen door te nemen en zo nodig aan te passen. Nu moet u weten dat ik de eerste vijftien jaar van mijn overigens zeer turbulente computerverleden gewerkt heb met een Apple. Oftewel, een Macintosh. Begonnen met de Mac 128-K werkte ik me op via de Mac SE, de Mac IIcx, Mac Quadra, PowerMac G3 naar tenslotte de iMac in de bekende blauwe Mac-kleur. Heerlijke computers. Vooral voor digibeten als ik. De slogan plug and play maakten ze maar al te waar, want het enige dat je hoefde te doen was de stekker in het stopcontact steken, de computer aanzetten en de rest ging vanzelf. Kat in ‘t bakkie.
Het is daarom toch helemaal niet zo gek dat ik dacht dat het precies zo zou gaan bij mijn nieuwe iPod. Nou, ik kan u uit de droom helpen. Het ging zo helemaal niet. Nadat ik dapper de instellingen had opgeslagen zoals ik dacht dat goed was en op de uploadknop klikte, verscheen er een melding op mijn beeldscherm dat mijn huidige iTunes bibliotheek niet op de iPod paste. Logisch, als je bedenkt dat daar voor tweeënhalve dag, ofwel 4,82 GB aan muziek op staat. Natuurlijk past dat niet op een iPod met een bescheiden geheugen van 2 GB. Dat weet zelfs een digibeet als ik. Maar dat zou helemaal niet erg zijn geweest als dat ding me gewoon zelf had laten selecteren welke 2 GB van mijn 4,82 GB ik op mijn iPod wilde hebben. U voelt hem al aankomen: ik had niets meer te zeggen over mijn eigen muziekbestanden. Het ding begon zelf uit te kiezen wat hij op mijn iPod dumpte en wat ik ook deed, ik kon het op geen enkele manier stoppen. Simpelweg het plugje eruit trekken durfde ik niet, omdat ik even daarvoor al een hartverzakking veroorzakende waarschuwing had gekregen dat vooral niet te doen, omdat dat ernstige schade aan iPod en computer kan veroorzaken.
Argh.
Ik heb op allerlei knoppen geklikt, scheldend, vloekend en eindelijk, eindelijk stopte het ding met downloaden en meldde me doodleuk dat over enkele ogenblikken de fabrieksinstellingen zouden worden hersteld. Duh. U begrijpt dat ik dat stomme plugje direct na dat herstellen eruit getrokken heb en er zeker tien minuten naar heb zitten staren, wachtend tot mijn op hol geslagen hart zich weer genormaliseerd had, voordat ik opnieuw een poging waagde.
Om een lang verhaal kort te maken: het was mijn eigen schuld. Ik had een instelling niet goed ingesteld. Maar wat verwachten ze ook, van een doorgewinterde Macgebruiker die het plug and play concept op handen draagt.
Al met al ben ik trots op mezelf. Want ik heb het toch maar even geflikt.
Ik. Computeranalfabeet.
Goed hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten