Wat is het aanblik van een foto toch afhankelijk van het moment waarop je hem bekijkt. Zo ook de foto die ik laatst van vriendin B. kreeg. Drie jaar geleden genomen, in Callantsoog toen we daar met z’n viertjes + twee honden een weekje gingen uitwaaien. De foto toont een uitgestrekt strand. De lucht is azuurblauw, de omgeving schemerig. Aan alles is te zien dat het tegen de avond loopt. In de verte is een strandpaal te onderscheiden. Er loopt geen mens. Alleen twee honden. Zaar en Tim. Ze lopen voor ons uit, vlak naast elkaar. Eén staart omhoog, één staart omlaag. Rustig, alsof ze alle tijd van de wereld hebben. Waar zullen die twee het in dat diepgaande gesprek over hebben, vroegen we ons af toen we de foto voor het eerst zagen.
B. heeft de foto voor me ingelijst en toen ik hem van haar kreeg dacht ik gek genoeg aan iets heel anders. Nu leek het of ze samen op weg waren. Op weg naar een onbekende wereld. Op weg naar het oneindige, naar een plaats waarvan wij alleen maar kunnen hopen dat die bestaat. Twee honden. Twee maatjes. Onafscheidelijk tijdens het leven, onafscheidelijk in de dood. Zaar en Tim. Vier poten op één buik. Ze lijken zo eenzaam op die foto, zoals ze daar voor ons uitlopen. Een vertederend, ietwat trieste aanblik. Maar ook hoopvol. Want ik stel me zo voor dat ze daar in die verre wereld óók samen op een uitgestrekt strand lopen en misschien wel terugdenken aan ons, die ze achterlieten.
De foto heeft een mooi plaatsje gekregen. Ik kijk er vaak naar en troost me met de gedachte dat ze tenminste weer samen zijn. Waar dan ook.
Dag Tim. Dag Zaar. Het ga jullie goed. We zullen jullie nooit vergeten.
Zara *16-6-1997 ~ † 9-10-2009
Timmy *16-9-1995 ~ † 7-2-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten