Was ik gisteren zo trots dat ik helemaal zelfstandig muziek op mijn iPod heb kunnen parkeren, vandaag ging het minder geslaagd. Niet met de iPod, maar met mijn printer.
Om maar met de deur in huis te vallen: gisteren heeft mijn printer het begeven. Halverwege het printen van ruim 450 pagina’s. Ik kan u vertellen dat ik daar niet blij mee was. Nou was die printer wel al een jaartje of tien oud, maar ik had het meer kunnen waarderen als hij na het printen van die 450 pagina’s zijn reis naar de eeuwige jachtvelden had aangevangen. Niet dus. Hij deed het halverwege, of eigenlijk deed hij het halverwege niet meer en moest ik er toch aan geloven: ik had een nieuwe printer nodig.
Vandaag aangeschaft. Een bescheiden printertje, een HP-nog-wat. Mooie zwarte uitvoering (hoewel, op grijs zie je tenminste die laag stof niet liggen), een capaciteit van 30 pagina’s per minuut (eerst zien, dan geloven) en die, volgens de gebruiksaanwijzing, heel inventief voorzien is van vier inktcartridges, voor elke kleur afzonderlijk, zodat je naderhand alleen maar de cartridge hoeft aan te schaffen welke leeg is. Klinkt duur, maar als je bedenkt dat de zwarte inktcartridge “maar” iets meer dan 17,50 kost en dat je daar 750 pagina’s mee kunt printen, is dat goedkoper dan de cartridge die in mijn vorige printer ging (35 euro voor het printen van 450 pagina’s).
Afijn, printertje mee naar huis, cd-rommetje in notebook en vrijwel direct kreeg ik een déjà-vu die alles te maken had met die iPod van gisteren en besefte ik eens te meer dat het plug and play concept op non-Mac’s niet van toepassing is. Ik werd een heel installatieproces doorgeleid met vragen waar ik totaal geen verstand van had. Maar… het lukte. Ik wist zomaar, zonder hulp van buitenaf, de printer te initialiseren.
Wauw. Appeltje, eitje, dacht ik nog. Ja. Totdat het ding aangaf dat ik het programma op mijn notebook moest installeren. Duh, geen probleem. Ik vinkte aan dat ik toestemde met de gebruikerslicentie en woppa, notebookje begon lustig te snorren. De boel werd gesynchroniseerd en het programma begon te installeren.
Na een uur was hij nog steeds bezig.
En een uur daarna ook nog.
En een uur daarna nog steeds.
Crisis.
Ik begon te twijfelen. Dat een installatie lang duurt kan ik me voorstellen, maar drie uur… da’s toch wel erg lang. En er was nergens een knopje te bekennen waar ik de boel mee kon stopzetten. Ik kon zelfs het schermpje niet wegklikken. En ondertussen liep het groene blokje nog gewoon op het voortgangsbalkje van links naar rechts, alsof hij druk bezig was.
Ik besloot de helpdesk te bellen, want langzaam maar zeker begon ik te beseffen dat deze digibeet het dit keer niet zelfstandig zou kunnen flikken. Nou heb ik het niet zo op helpdesks. Een niet nader te noemen kabelbedrijf (drie letters) heeft mijn vertrouwen in zulke instanties dusdanig ondermijnd, dat ik huiverig ben geworden voor allerlei soorten (computer)hulp per telefoon. Maar ik moest toch wat. Dus hup, bellen.
U gelooft het of niet, maar ik wil in de toekomst nooit meer iets anders dan een HP, al was het alleen maar om de geweldige helpdesk die ze erop na houden. Ik ben een uur aan de telefoon geweest met ene Patrick. Na tien minuten kreeg hij door dat dit niet zomaar één-twee-drie zou zijn opgelost, vroeg mijn telefoonnummer (zou er bijna van gaan blozen) en belde me binnen tien seconden terug, zodat de kosten voor hen zouden zijn. Service, of niet dan?
Patrick was heel spraakzaam. Na onderling overleg nam hij tijdelijk mijn computer over (dat was geinig, je kijkt naar je beeldscherm, ziet van alles gebeuren, terwijl je zelf niets doet), terwijl hij ondertussen de oren van mijn hoofd kletste en in drie kwartier tijd mijn printer installeerde. Wat er tijdens mijn eigen poging nou mis was gegaan weet ik niet. Wel weet ik nu heel veel over Patrick, die me van alles vertelde, van zijn leeftijd tot een beschrijving van zijn vakantie in Egypte aan toe. Het maakte mijn hele dag weer goed.
Afijn. Mijn printer doet het. Hulde aan de helpdesk van HP.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten