Eergisteren reed ik met vriendin T ergens bij Delfgauw richting snelweg, toen we ineens een oud, zwart autootje midden op een drukke kruising zagen staan. De kleine, oranje (hoe toepasselijk) gevarenlichtjes knipperden er lustig op los, al moest je wel heel goed kijken om dat te kunnen zien.
Wachtend voor het verkeerslicht keken T en ik elkaar aan.
‘Zou d’ie pech hebben?’ vroeg ik.
‘Daar lijkt het wel op,’ antwoordde T en opperde dat je toch niet voor je lol op zo’n plekje ging parkeren.
We keken weer naar het autootje en verbaasden ons erover hoe enorm sociaal Nederlandse weggebruikers toch eigenlijk zijn, want hoe hard iedereen hem ook passeerde, toeterend, met knipperende lichten, ze presteerden het stuk voor stuk om hem vakkundig te ontwijken.
Sjee.
Ons licht sprong op groen, ik trok op en stopte midden op het kruispunt naast het autootje om te vragen of onze hulp gewenst was. Nou, ik heb nog nooit een man zo dankbaar zien kijken.
Het bleek dat zijn accu het had begeven. Niet van die man, natuurlijk, maar van zijn autootje.
Geen probleem. Ik viste startkabels onder mijn stoel vandaan en duwde die de man in handen. Motorkappen open, kabeltjes aansluiten, starten maar.
Klonk niet helemaal lekker, maar afijn, motortje ronkte weer en een happy meneer kon zijn weg vervolgen.
T en ik ook, helemaal vol van het idee dat we onze goede daad voor die dag ook weer gedaan hadden.
Glunderend reden we de snelweg op en wat stond daar een paar honderd meter verderop op de vluchtstrook? Juist, het zwarte autootje.
Wat is het nummer van de wegenwacht??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten